خوشا آنانکه رفتند و پریدند...

---

بسم رب الشهدا
ببخشید امشب نمیتونم زیاد مطلب بنویسیم چون فردا کله سحر باید پاشم ولی چون قبلا گفته بودم که سعی میکنم هر روز مطلب بنویسم گفتم بیام تا بد قول نشم
توی همین روزا میخام یه مطلب دنباله دار بنویسم تا فکر نکنید ما بلد نیستیم ان شا ءالله یا
فردا یا پس فردا شروع میکنم اگه شهدا مدد بدن
در ضمن مثل اینکه خودمونو چشم زدیم برا مطالب دیروز فقط ۶ پیام گذاشتند جواب دو تا سوال منو هم فقط دو سه نفر دادند دم همه اونایی که پیام گذاشتند و جواب سوال منو دادند گرم
اولین سوال در مورد صدا گذاشتن رو وبلاگ بود (البته صدای مورد نظر من)
دومین سوال که اصل مطلبه: بعد از شهدا ما چه کرده ایم؟!!!
منتظر جوابهای شما هستم
((در ضمن تبلیغ این وبلاگ برای عموم آزاد است و پیگرد قانونی ندارد!))

---

ما سرگردانهای مدار نفس را چه می رسد که از ساکنان حریم قدس و شاهدان
محفل انس سخنی بگوییم؟ گفتنی‎ها را او که باید بگوید گفته است ـ امام را می‎گویم؛

خدا می‎داندکه راه و رسم شهادت کورشدنی نیست و این ملتها و آیندگان هستند که به راه شهیدان اقتدا خواهند نمود و همین تربت پاک شهیدان است که تا قیامت مزار عاشقان و عارفان و دلسوختگان و دارالشفای آزادگان خواهد بود. خوشا به حال آنانکه با شهادت رفتند. خوشا به حال آنانکه در این قافلة نور جان و سر باختند، خوشا به حال آنهائیکه این گوهرها را در دامن خود پروراندند. خداوندا این دفتر و کتاب شهادت را همچنان بر روی مشتاقان باز دار. ما را هم از وصل به آن محروم مکن. باز هم پای حرفهایش نشستم. حرفهایش بر دلم می‎نشست. اینبار می‎گفت:

ای گمگشتة من دوست دارم از تو با خود بگویم. چرا که سالها انتظار مولایم را لحظه به لحظه در ذره ذره خاکت سپری کرده‎ام، آری من بی‎عرضه آن روزها همه چیز داشتم همه چیز برای رفتنم مهیا بود. بارها و بارها مهدی (باکری) به خودم می‎گفت: این سفره را جمع می‎کنند و از غفلت متوجه اعلام خطرش نبودم. ای مردم وقتی " غربه‎ای " تیر خورد تا نفس آخر می‎خندید. وقتی می‎گویم " غربه‎ای" شما پاکی را یک روح فرض کنید و کالبدی به نام سید رضی‎الدین غربه‎ای را بر آن بپوشانید. 

ای شهیدان!‌ گمان می‎کردم گذشت زمان هوای سرزمین پاکتان را از سرمان خواهد زدود، اما داغ فراق شما روز به روز بیشتر آبمان می‎کند. شهدا ! هنوز که هنوز است هر آب خنکی که می‎نوشم به یاد لبهای خشکیده در شلمچه اشک می‎ریزم. هنوز که هنوز است هر وقت غذایی می‎خوریم پیش از آن با خاطرة شیرین شما دعای سفره می‎خوانیم. هنوز که هنوز است تنها افتخارمان این است که روزی با شما بوده‎ایم. ولی خوشحالیم، خوشحال که تا این لحظه خیانت نکرده‎ایم. خوشحالیم که هنوز چشمهایمان با صحنه‎های ناپاک آشنا نشده است. آخر، این چشمها روزی در چهره شهیدان خیره می‎شد. خوشحالیم که هنوز پایمان راه مجالس گناه را نرفته است (نمی‎داند). پایی که بر خاک کرخه بوسه می‎زد. خوشحالیم که هنوز با کسانی رفت و آمد داریم که چون خودمان داغدیده و تنهایند. خوشحالیم که هنوز وقتی غروب می‎شود هر جایی باشیم مرغ خیالمان پرمی‎گیرد و به بام احساس می‎نشیند و به یاد سنگرهای خون‎آلود خط برای دلمان نغمه سرایی می‎کند.

ای مردم، ما همه خواهیم رفت. شما می‎مانید و راه. شما را به جان امام نگذارید یاد جبهه‎ها از ذهن‎ها ربوده شود. شما را به خدا نگذارید خاطرات، در ضمیر دلهای غفلت زده به فراموشی سپرده شود. شما را به مظلومیت آن بزرگ مردی که هر وقت احساس دلتنگی می‎کرد گوشه‎ای آرام می‎گرفت و به درب خانه‎اش خیره می‎شد، و شما را به اشکهای دختر چهار ساله‎ای که شبها سجاده مادرِ سفر کرده‎اش را در کنجی می‎گشود و بیاد مادر و به جای او نماز می‎گذارد: نگذارید علی زمان تنها بماند، نگذارید راه شهیدان فراموش شود و ..

---

کلام شیدا!
((۵))

 
حسین جان همچنان که در روز عاشورا یکایک یاران و عزیزانت را در آغوش میگرفتی

از تو میخواهم در هنگام شهادتم سرم را بروی زانویت قرار دهی و مرا از عشق خود سیراب کنی

((شهید سعید زینال زاده))

---

خوب شد کار داشتم اینقدر حرف زدم و گرنه خدا به دادتون میرسید
التماس دعا و یا علی